Pewnego razu zimą, gdy święty Franciszek szedł z Perugii z bratem Leonem do Świętej Maryi Anielskiej i dokuczało mu ogromne zimno, przywołał brata Leona, który podążał nieco przed nim i rzekł: „O bracie Leonie, gdyby bracia mniejsi na całej ziemi dawali wielki przykład świętości i dobrego zbudowania, zapisz, to jest zanotuj, że w tym nie ma doskonałej radości”. I gdy uszedł kawałek, znów zawołał go, mówiąc: „O bracie Leonie, gdyby brat mniejszy przywracał wzrok niewidomym, podnosił załamanych, wyrzucał złe duchy, przywracał słuch głuchym, chód chromym i mowę niemym, a co więcej, wskrzeszał tych, co są od czterech dni martwi, napisz, że w tym nie ma doskonałej radości”. I znowu zawoławszy go rzekł: „O bracie Leonie, jeżeli brat mniejszy poznałby wszystkie języki ludów i wszelką wiedzę i pisma, tak że umiałby prorokować i odkrywać nie tylko rzeczy przyszłe, lecz nawet sumienia innych ludzi, napisz, że w tym nie ma doskonałej radości”. I ponownie, gdy nieco przeszli, zawołał: „O bracie Leonie, owieczko Boża, gdyby brat mniejszy mówił językiem aniołów i znał biegi gwiazd i moce ziół, i były mu jawne wszystkie skarby ziemi; i poznał przymioty ptaków i ryb, i zwierząt, i ludzi, i drzew, i korzeni, i kamieni, i wód, napisz, dobrze zapisz i dokładnie zanotuj, że w tym nie ma doskonałej radości”. I po chwili zawołał: „O bracie Leonie, choćby brat mniejszy potrafił tak wspaniale głosić kazania, że nawróciłby wszystkich niewiernych do wiary, napisz, że w tym nie ma doskonałej radości”.

Taka oto rozmowa trwała przez dobre dwie mile drogi. Brat Leon zaś, nadzwyczaj tym wszystkim zdziwiony, rzekł: „Ojcze, proszę cię na Boga, byś powiedział mi, gdzie więc jest doskonała radość”. Święty Franciszek odpowiedział mu: „Kiedy przyjdziemy do Matki Boskiej Anielskiej tak zmoczeni deszczem i przemarznięci, nadto ubłoceni i zgłodniali, i zadzwonimy do furty klasztoru, a furtian wyjdzie rozgniewany mówiąc: «Kim jesteście?»’ A my powiemy: «Jesteśmy dwaj wasi bracia». On zaś odpowie z gniewem: «W rzeczy samej jesteście dwaj włóczędzy, łażący dokoła świata i odbierający jałmużnę ubogim!». I nie otworzy nam, lecz zostawi nas stojących na śniegu i mrozie, mokrych i głodnych, aż do nocy. Jeżeli my wtedy zniesiemy te krzywdy i obelgi bez buntu i szemrania oraz przyznamy pokornie i z miłością, że ów furtian tak naprawdę to poznaje nas, ale Bóg pobudza przeciwko nam jego język, o bracie Leonie, napisz, że tam jest prawdziwa radość. I jeżeli my wytrwamy w kołataniu, a furtian ów, rozzłoszczony na natrętów, wyjdzie i z całej siły spoliczkuje nas, mówiąc: «Wynocha stąd, podłe dziady, idźcie do szpitala. Co wy sobie myślicie? Tu nic nie dostaniecie do jedzenia!». Jeżeli my to zniesiemy radośnie i krzywdy te przyjmiemy całym sercem z miłością: o bracie Leonie, napisz, że tam jest prawdziwa radość. I jeżeli my utrapieni ze wszech miar narastającym głodem, dotkliwym zimnem, a do tego nadchodzącą nocą, będziemy kołatać, wołać i zaczniemy lamentować, aby nam otworzono, a on znów rozdrażniony powie: «A toż to bezczelne i zuchwałe typy: już ja ich uspokoję!». I wyszedłszy z sękatym kijem, chwyci nas za kaptury i rzuci na ziemię w błoto i śnieg, i tak nas zbije tym kijem, że z każdej strony będziemy pełni ciosów, jeżeli tyle zła, jeżeli tyle krzywdy i dolegliwości zniesiemy z radością, pamiętając, że powinniśmy znosić cierpienia błogosławionego Chrystusa, o bracie Leonie, napisz, że tam jest prawdziwa radość.

A więc, bracie Leonie, posłuchaj zakończenia. Pomiędzy wszystkimi łaskami Ducha Świętego, które Chrystus przydziela i rozdaje swoim przyjaciołom, największą łaską jest zwyciężyć samego siebie i chętnie znosić obelgi dla Chrystusa i miłości Boga. Gdyż wszystkimi wspomnianymi cudownymi rzeczami nie możemy się chlubić, bo nie nasze są, lecz Boga. Cóż masz, czego byś nie otrzymał? A jeśliś otrzymał, to czemu się chełpisz, tak jakbyś nie otrzymał? Lecz z krzyża cierpień i obelg możemy się chlubić, bo on jest nasz”.