Szczególnym przyjacielem Kolumba był Jan Perez, gwardian klasztoru La Rabida, niedaleko Palos i spowiednik królowej Izabeli Kastylijskiej. Perez miał nieoceniony wkład w powodzenie pierwszej wyprawy Kolumba do Ameryki. To on przygarnął Kolumba z synem pod dach klasztoru po śmierci jego żony i to między innymi dzięki niemu monarchowie, Ferdynand i Izabela, wyrazili zgodę na wyruszenie odkrywcy do Nowego Świata.

Nie wiadomo czy bracia świętego Franciszka towarzyszyli Kolumbowi podczas jego pierwszego rejsu przez Atlantyk w 1492 roku. Pewnym jest jednak, że po odkryciu Ameryki, podczas drugiej wyprawy w 1493 roku, na jego pokładzie znaleźli się franciszkanie. Wśród nich wymienia się braci laików, Jana de la Deûle i Jana de Tisin.

Podczas czterech udanych podróży przez Ocean Atlantycki Kolumb opłynął, zbadał i opisał rejon Morza Karaibskiego, stały ląd Ameryki Południowej w okolicach ujścia rzeki Orinoko i krańce Ameryki Północnej na południowo-zachodnim wybrzeżu Morza Karaibskiego. Jego powracające do Europy okręty sprowadziły pierwszych indiańskich niewolników, przywiozły nieznane dotąd w Starym Świecie rośliny (m.in. kukurydzę, ziemniaki, tytoń i kakao), złote ozdoby, perły i ważne informacje. 

Podróże Kolumba dały początek europejskiej kolonizacji Ameryk, a przez to nieodwracalnym zmianom politycznym, społecznym i kulturowym.