Grób św. Franciszka
3 października wieczorem św. Franciszek zakończył swoją ziemską wędrówkę. Zmarł w otoczeniu braci, przy ukochanym kościółku - Porcjunkuli. Został pochowany najpierw w kościele św. Jerzego, ale niedługo potem jego grób został przeniesiony do zbudowanej specjalnie bazyliki. Znajduje się tam do dziś. Zapraszamy do obejrzenia galerii zdjęć z krypty, w której znajdują się doczesne szczątki św. Franciszka oraz do lektury tekstu dotyczącego historii tego szczególnego miejsca.
Pierwotne miejsce pochówku św. Franciszka z Asyżu nie jest jasne. Autor jego pierwszej biografii, Tomasz z Celano, nie podaje szczegółów, które mogłyby być pomocne w lokalizacji pierwszego grobu Franciszka. Legenda versificata Henryka z Avranches podaje, iż był nim kościół św. Jerzego i taką opcję przyjmuje większość historyków. Z Życiorysu pierwszego wiadomo, że Franciszek nie był pochowany w ziemi ponieważ po ogłoszeniu go świętym, papież Grzegorz IX wszedł do sanktuarium i „drżącymi ze szczęścia wargami” (1Cel 126) ucałował grób, w którym znajdowało się ciało Asyzjaty.
Zarówno ze względu na wrastającą liczbę pielgrzymów nawiedzających miejsce pochówku Franciszka jak i na rozpoczęty zaraz po jego śmierci proces kanonizacyjny, rozpoczęto budowę większej świątyni, do której miało zostać przeniesione ciało. Z tej racji 29 kwietnia 1228 roku w Rieti, papież Grzegorz IX wydał bullę Recolentes, w której zakomunikował światu potrzebę zbudowania nowego kościoła i przeniesienia do niego grobu Franciszka. Jednocześnie nowa świątynia miała być podporządkowana bezpośrednio Biskupowi Rzymu.
Brat Eliasz, który 30 marca 1228 roku otrzymał od papieża teren pod świątynię, naszkicował plany budynku. Szczątki Franciszka zostały przeniesione do nowego miejsca na tzw. „wzgórzu piekielnym” (nazywanym tak, ponieważ było to miejsce wykonywania wyroków śmierci; po rozpoczęciu budowy bazyliki papież zmienił jego nazwę na Wzgórze Rajskie) z okazji kapituły generalnej Zielonych Świąt 1230 roku. Zapisy w pierwszych źródłach franciszkańskich nie są jednak bogate w szczegóły dotyczące uroczystego złożenia ciała św. Franciszka w nowym grobie.
Kolejne wieki były burzliwe politycznie i w te zawirowania został także wciągnięty Asyż z Bazyliką św. Franciszka, będącą kościołem papieskim. Ostatecznie grób św. Franciszka, w obawie przed kradzieżą lub dewastacją relikwii, został najpierw częściowo a następnie całkowicie ukryty. W wiekach XVI, XVII i XVIII podejmowano próby odkrycia grobu, jednak za każdym razem bezskutecznie, choć nie było większych wątpliwości co do jego lokalizacji. Relikwie Franciszka zostały odnalezione dopiero w 1818 roku. Po dokładnym sprawdzeniu ich autentyczności, papież Pius VII w dokumencie Assisiensem basilicam z 5 września 1820 roku, uroczyście ogłosił całemu światu, że odnaleziono ciało św. Franciszka.
Projektem nowego miejsca pochówku zajął się papieski architekt Pasquale Bellega. Relikwie złożono w wykutej w skale kaplicy, w szerokiej kolumnie ustawionej w miejscu znalezienia ciała. W 1932 roku krypcie nadany został surowy, neoromański charakter. Kolumnę – grobowiec umieszczony w centrum kaplicy otacza ozdobna krata. W czterech niszach umieszczono groby pierwszych towarzyszy św. Franciszka: Leona, Masseo, Anioła i Rufina. Natomiast przy wejściu do krypty znajduje się miejsce pochówku Jakobiny z Settesoli, Rzymianki i przyjaciółki Franciszka z Asyżu.
Odnalezienie grobu św. Franciszka ma swoje wspomnienie liturgiczne przypadające w kalendarzu liturgicznym na 12 grudnia. Od 1939 roku, kiedy to Franciszek został ogłoszony głównym patronem narodu włoskiego, płonie przed jego grobem lampa wotywna gmin włoskich, do której oliwę dostarcza każdego roku inny region Włoch.
k.gorgoń
