Urodził się w Szampanii jako młodszy syn Erharda II z Brienne i Agnieszki z Montfaucon. Miał być przeznaczony do stanu duchownego, jednak jego pragnieniem był stan rycerski. Przez kilkadziesiąt lat swojego życia stoczył wiele walk i wygrał dziesiątki turniejów. Kiedy więc w roku 1208 z Ziemi Świętej do króla Francji przybyli posłowie z pytaniem którego z baronów sugerowałby na męża królowej Jerozolimy, władca (w porozumieniu z papieżem Innocentym III) wskazał około 40-letniego wtedy Jana, który poślubił królową Marię z Montferratu w 1210. 

Już rok później Jan z Brienne zawarł 6-letni pokój z muzułmańskim władcą Al-Adilem. W 1212 zmarła młoda królowa, a Jan zaczął pełnić funkcję regenta dla ich jedynej córki Jolanty (znanej również jako Izabela II). W 1216 ożenił się z księżniczką Stefanią Armeńską, która zmarła 3 lata później, pozostawiając syna Jana, sukcesora Armenii, który jednak zmarł w dzieciństwie. Jego trzecia żona, Berengaria z Leonu, córka króla Alfonsa IX, urodziła mu czworo dzieci. 

W 1229 sędziwy, jak na tamte czasy, już Jan został poproszony przez baronów Łacińskiego Cesarstwa Konstantynopola o to by pełnił funkcję regenta. Rządził Konstantynopolem przez 9 lat, w 1231 roku został koronowany na cesarza. W roku 1235 odniósł swoje ostatnie zwycięstwo, kiedy to z kilkoma oddziałami udało mu się odepchnąć oblegające go armie cesarza Nicei i cara Bułgarii. Po tym ostatnim sukcesie Jan wstąpił do zakonu franciszkanów.