Św. Kinga
Urodziła się 5 marca 1234 roku. Wokół jej osoby powstało wiele legend. Gdy podczas ucieczki przed Tatarami zraniła się w nogę, tam, gdzie padły krople jej krwi, wyrastały kwiaty. Kiedy pościg był już blisko, rzuciła za siebie niebieską wstążkę i natychmiast powstał z niej Dunajec, który uratował uciekającym życie. Podczas tej samej ucieczki Kinga (Kunegunda) zobaczyła rolnika siejącego zboże, pobłogosławiła pole i zboże natychmiast wyrosło, a gdy nadjechali Tatarzy i zapytali rolnika, czy nie widział uciekających, odparł, że widział, ale kiedy siał zboże.
Pochodziła z węgierskiej dynastii Arpadów, związanej z ruchem franciszkańskim (jej siostrami były św. Małgorzata Węgierska i bł. Jolenta, jej ciotką św. Elżbieta Węgierska). Jako dziecko przybyła do Polski, gdzie została zaręczona z księciem Bolesławem Wstydliwym. W małżeństwie ślubowali czystość.
W 1241 r. z powodu najazdu tatarskiego zmuszeni byli do ucieczki. Po powrocie, jako księżna małopolski, wywierała wpływ na politykę państwa, łącząc życie modlitwy z troską o rozwój społeczny kraju. Pomagała mężowi w odbudowie księstwa krakowskiego i sandomierskiego po niszczycielskich najazdach tatarskich, wspierała finansowo katedrę na Wawelu, klasztory benedyktynów, cystersów i franciszkanów, była fundatorką wielu kościołów, brała udział w staraniach o kanonizację św. Stanisława.
Przełomowym momentem w jej życiu był rok 1279, w którym zmarł Bolesław Wstydliwy. Mimo propozycji, aby samodzielnie przejęła władzę, Kinga podjęła decyzję o wstąpieniu do klarysek. Przywilejem z 6 lipca 1280 r. dokonała fundacji klasztoru klarysek w Starym Sączu, a następnie przywdziała habit, stając się jedną z nich.
Zmarła w 1292 r. Liczne cuda dokonane za jej wstawiennictwem doprowadziły do jej beatyfikacji w 1690 r. Kanonizował ją Jan Paweł II podczas pielgrzymki do Polski w roku 1999. Wspomnienie liturgiczne św. Kingi przypada na 24 lipca.
Powyższy tekst powstał we współpracy Instytutu Studiów Franciszkańskich z dwumiesięcznikiem franciszkańskim „Posłaniec św. Antoniego”.
