Święty Ludwik z Tuluzy
9 lutego 1274 roku w Nocera we Włoszech na świat przyszedł Ludwik z Tuluzy, krewny króla Francji, św. Ludwika IX, syn Karola II Andegaweńskiego, króla Sycylii oraz Marii Węgierskiej, francuski franciszkanin, najmłodszy biskup w historii Kościoła, święty. W wieku 14 lat został zakładnikiem w zamian za uwolnienie z niewoli aragońskiej swego ojca. Więziony był w Barcelonie, gdzie opiekowali się nim i kształcili hiszpańscy franciszkanie, dzięki którym poznał duchowość franciszkańską.
Ludwik został uwolniony w 1295 roku, a rok później zrzekł się wszelkich praw do korony Neapolu i Sycylii na rzecz swojego brata Roberta. Wstąpił do zakonu franciszkanów i mając zaledwie 22 lata, przyjął święcenia kapłańskie. Wkrótce potem papież Celestyn V konsekrował go na biskupa. Jako biskup odwiedzał chorych, pomagał więźniom, troszczył się o Żydów.
11 sierpnia 1297 roku udał się do Rzymu na kanonizację swego stryja, Ludwika IX. Zmarł kilka dni później, 19 sierpnia 1297 roku. Zgodnie z życzeniem pochowano go w kościele franciszkanów w Marsylii. Kanonizowany został w roku 1317 przez papieża Jana XXII.
W ikonografii przedstawiany jest jako młody biskup, często w habicie franciszkańskim, na który nałożony jest biskupi płaszcz, z lilią lub liliami, z berłem u stóp. Jest patronem Tuluzy (jako jej biskup), Marsylii, Neapolu i Walencji. Kościół wspomina go 19 sierpnia.
„Św. Ludwik z Tuluzy koronujący Roberta Andegaweńskiego” – Simone Martini.
Obraz został wykonany dla kościoła San Lorenzo w Neapolu, na zlecenie Roberta Andegaweńskiego, władcy Królestwa Neapolu i Sycylii. Przedstawia św. Ludwika z Tuluzy koronującego swojego młodszego brata Roberta Andegaweńskiego. Święty siedzi na tronie, ubrany jest w biskupią szatę zarzuconą na franciszkański habit. Z prawej strony klęczy jego brat w szatach koronacyjnych (w rzeczywistości koronacja Roberta przez Ludwika nigdy nie miała miejsca).
k.gorgoń
