Franciszek zrozumiał podczas modlitwy, że Duch Święty tym doskonalej obdarza ludzi swoją upragnioną obecnością, im bardziej oni są oddaleni od światowego hałasu. Dlatego szukając miejsc odludnych, spędzał noce na modlitwie w opuszczonych kościółkach. (…) Mówił poufale do Chrystusa: W cieniu Twych skrzydeł mnie ukryj przed występnymi, którzy mnie dręczą (Ps 17, 7 – 8). 

1 B 10

Duch Pański, który go namaścił i posłał (Iz 61, 1), a równocześnie sam Chrystus, moc i mądrość Boża (1 Kor 1, 24), towarzyszył mu, gdziekolwiek się udawał. Dlatego obfitował w słowa zdrowej nauki i promieniował cudami wielkiej mocy. Jego słowo było jakby ogień płonący, przenikało tajniki serc i napełniało umysł podziwem, bowiem nie zmierzało do ukazania piękna ludzkiej retoryki, ale tchnęło wonią Bożego objawienia. 

1 B 12, 7

Podczas kapituły prowincjalnej w Arles, mąż boży, Franciszek, przebywający wtedy bardzo daleko, ukazał się przy drzwiach uniesiony w powietrzu z rękoma jakby wyciągniętymi na krzyżu, błogosławiący braci. Wszyscy odczuli, że zostali napełnieni tak nieprzebraną pociechą, że byli przekonani przez wewnętrzne świadectwo Ducha Świętego, iż owa cudowna wizja dokonała się mocą z niebios. 

2 B 4, 4

Cóż dziwnego, że Franciszek, pełen Ducha Świętego, urzeczywistnia na sobie cudowne zdarzenia, przynależne wszystkim sprawiedliwym? Bo to nic wielkiego, że ten, kto łączy się z Chrystusem przez szczególny dar łaski, dokonuje rzeczy podobnych do tych, jakich dokonywali inni święci.