Bł. Aniela Salawa
Jest jedną z nielicznych polskich mistyczek. Choć nie miała wykształcenia, to odznaczała się nadzwyczajną inteligencją i głębokim życiem duchowym. Często modliła się w krakowskim kościele franciszkanów, w kaplicy Męki Pańskiej, gdzie obecnie znajduje się jej sarkofag, gromadząc rzesze czcicieli.
Aniela urodziła się 9 września 1881 r. w podkrakowskiej wsi Siepraw.
Miała jedenaścioro rodzeństwa. W ubogim domu potrzebne były ręce do
pracy, więc ukończyła jedynie dwie klasy szkoły elementarnej. W wieku 16
lat rozpoczęła pracę jako pomoc domowa w Krakowie. Przystąpiła do
Stowarzyszenia Sług Katolickich św. Zyty, które miało na celu ochronę
służących i opiekę nad dziewczętami.
Od dziecka żarliwie się modliła,
często spowiadała i przyjmowała Komunię Świętą. Myślała o wstąpieniu do
klasztoru, ale spowiednik odradził jej ten krok. Za cel swego życia
przyjęła rolę służącej i życie w czystości. Zarobki oddawała rodzinie i potrzebującym. W roku 1912 wstąpiła do Franciszkańskiego Zakonu
Świeckich, a podczas I wojny światowej została w Krakowie, modląc się i pomagając w szpitalach rannym żołnierzom, chorym dzieciom i jeńcom
wojennym.
W roku 1916 została zwolniona ze służby. Schorowana, niezdolna do pracy, bezdomna, przeżyła dzięki pomocy koleżanek. Próbowała pracować, ale choroba nie pozwalała jej na to. W 1918 r. wynajęła zawilgocony i zimny pokój w suterenie, bez podłogi. Pomagały jej siostry ze Stowarzyszenia św. Zyty, franciszkanie, jezuici i redemptoryści. W marcu 1922 r. jej stan pogorszył się na tyle, że trafiła do szpitala, gdzie zmarła na gruźlicę 12 marca 1922 r.
W roku 1916 została zwolniona ze służby. Schorowana, niezdolna do pracy, bezdomna, przeżyła dzięki pomocy koleżanek. Próbowała pracować, ale choroba nie pozwalała jej na to. W 1918 r. wynajęła zawilgocony i zimny pokój w suterenie, bez podłogi. Pomagały jej siostry ze Stowarzyszenia św. Zyty, franciszkanie, jezuici i redemptoryści. W marcu 1922 r. jej stan pogorszył się na tyle, że trafiła do szpitala, gdzie zmarła na gruźlicę 12 marca 1922 r.
Bezpośrednio
po II wojnie światowej franciszkanin, o. Joachim Bar, zgromadził
materiał do procesu beatyfikacyjnego, w roku 1949 odbyła się ekshumacja
jej szczątków i przeniesienie ich z Cmentarza Rakowickiego (gdzie była
pochowana) do jej ulubionej kaplicy Męki Pańskiej we franciszkańskiej
bazylice.
23 października 1987 r. Kongregacja ds. Kanonizacyjnych
wydała dekret o heroiczności cnót Anieli, a cud uzdrowienia 8-letniego
chłopca stał się podstawą beatyfikacji. Uroczystość odbyła się na Rynku
Głównym w Krakowie 13 sierpnia 1991 r., przewodniczył jej papież Jan
Paweł II, który na zakończenie Eucharystii powiedział: Jest to dla mnie
ogromna radość, że mogłem dzisiaj w Krakowie wynieść do chwały
błogosławionych Anielę Salawę. Ile razy modliłem się przy jej
relikwiach, jak głęboko zapadły mi w pamięć, w serce te słowa: „Panie!
Żyję, bo każesz, umrę, kiedy chcesz, zbaw mnie, bo możesz”.
