O św. Franciszku i literach
23 kwietnia obchodzimy Światowy Dzień Książki. Z tej okazji zapraszamy do lektury krótkiej opowieści Tomasza z Celano o tym, jak św. Franciszek szanował słowo pisane i z jakiego powodu.
Kiedy wymawiał on Twe imię, Panie Święty, wznosił się ponad rozum ludzki
i cały rozradowywał się i napełniał najczystszym weselem. Wydawał się
zaiste nowym i z innego świata człowiekiem. Dlatego gdziekolwiek, na
drodze, w domu, czy na posadzce, znalazł jakieś pismo, Boskie czy
ludzkie, z największą czcią zbierał je i składał w świętym lub godziwym
miejscu, a to z szacunku, że może tam być napisane imię Pańskie, albo
coś, co do niego należy.
Kiedy pewnego dnia został zapytany przez pewnego brata, na co tak pilnie zbiera także i pisma pogan, w których nie ma imienia Pańskiego, odpowiedział: „Synu, dlatego, że są tam litery, z których składa się najchwalebniejsze imię Pana Boga. Dobro, które tam jest, nie należy do pogan, ani do jakichś ludzi, ale do samegoż Boga, którego jest wszelkie dobro!”.
I co nie mniej dziwne, że kiedy polecił sporządzić jakieś pisma z pozdrowieniami lub zachętami, nie pozwalał na wymazywanie z nich jakiejś litery czy sylaby, choć często była ona zbędna lub nieodpowiednio wstawiona.
Kiedy pewnego dnia został zapytany przez pewnego brata, na co tak pilnie zbiera także i pisma pogan, w których nie ma imienia Pańskiego, odpowiedział: „Synu, dlatego, że są tam litery, z których składa się najchwalebniejsze imię Pana Boga. Dobro, które tam jest, nie należy do pogan, ani do jakichś ludzi, ale do samegoż Boga, którego jest wszelkie dobro!”.
I co nie mniej dziwne, że kiedy polecił sporządzić jakieś pisma z pozdrowieniami lub zachętami, nie pozwalał na wymazywanie z nich jakiejś litery czy sylaby, choć często była ona zbędna lub nieodpowiednio wstawiona.
