Św. Klara z Asyżu
Jej matka podczas ciąży, w trakcie modlitwy usłyszała słowa: „Nie bój się, gdyż to dziecko zabłyśnie swym życiem jaśniej niż słońce”. Pod wpływem tego objawienia nadała narodzonej dziewczynce imię Klara (łac. clara – jasna, czysta, sławna). 11 sierpnia Kościół obchodzi jej wspomnienie liturgiczne, a dla wszystkich, których fascynuje duchowość franciszkańska, jest szczególną świętą.
Klara urodziła się w 1193 r. w rycerskiej rodzinie Offreduccich w Asyżu. Dorastała w atmosferze miłości i pobożności. Gdy miała 12 lat swoją działalność rozpoczął Franciszek Bernardone, pod którego wrażeniem była i Klara. W roku 1212 za jego przykładem zdecydowała się na życie w ubóstwie i tym samym została pierwszą klaryską. Zamieszkała w małym klasztorze przy kościółku św. Damiana, a zgromadzone przy niej siostry pierwotnie przyjęły nazwę Zakonu Ubogich Pań. W roku 1215 papież Innocenty III nadał zakonowi Klary „przywilej ubóstwa”, zgodnie z którym siostry nie mogły posiadać żadnej własności i miały utrzymywać się z pracy.
Klara już za życia dokonywała cudów: rozmnażała chleb, uzdrawiała, a w pewne Boże Narodzenie, gdy słaba i chora, musiała pozostać w łóżku, otrzymała łaskę widzenia i słyszenia Pasterki, którą odprawiali bracia wraz ze św. Franciszkiem. Zmarła w roku 1253, a jej pogrzebowi przewodniczył papież Innocenty IV. Jej ciało złożono w grobie, w którym wcześniej spoczywało ciało św. Franciszka. Już dwa lata po śmierci papież Aleksander IV ogłosił ją świętą.
Klara jest patronką Asyżu, Florencji, klarysek i kapucynek, hafciarek oraz praczek i chorych na oczy. W roku 1956 została ogłoszona patronką radia, telewizji i malarzy.
